Donderdag 12 april

Ziezo ik ben weer op. Vier dagen lang erge tandpijn gehad, het was haast niet uit te houden. Mijn hoofd was twee keer zo groot geworden en het ene oog was haast niet meer te zien door een flinke ontsteking, maar gisteren was de pijn ineens weg en brak het abces door. Een hele opluchting.

Eén strop had ik er weer mee: ik zou weer een beest hebben kunnen slachten bij Hans van Blokland, maar dat ging nu natuurlijk niet.

Nederland raakt ingesloten, ze kunnen schijnbaar niet meer in Duitsland komen. Zaterdag 8 april zijn de Duitsers hier ook vertrokken. Niemand treurde erom, alleen misschien een paar meiden die steeds met ze sjouwden. Ieder voelde zich opgelucht en na achten durfden verscheidenen nog op straat te blijven en staan er hele groepjes nog op de stoepen te praten.

Gisteren was het 22 jaar geleden dat wij getrouwd waren. Erg feestelijk waren wij niet gestemd. Ik met mijn tandpijn en Marie was ook al niet lekker. Ze had last van zenuwen en zit te veel te piekeren, wat ook al niet helpt, maar een mens kan het moeilijk laten. Nu is zij naar bed gegaan en voelt zich niet lekker.

Doortje moet ook naar bed zonder iets te eten. Ze heeft diarree. Van te veel eten krijgen de meisjes het vast niet, het wordt steeds minder. Tante Bets en Anna geven geregeld vooral aan Doortje iets extra, een glas melk of zoiets en zelf doen wij wat wij kunnen. Van Jo van Wijngaarden kreeg ik voor het orgelspelen een stuk kaas. Van Stien en Kees van Rossum krijgen zij ook nog weleens wat en van Van der Linde in de Keizerstraat nog weleens brood. Zo krijgen ze steeds toch iets extra’s, ook weleens een beschuit en anders moeten ze het met niets doen.

Ja, wat een tijd, wie had dat ooit gedacht dat wij na tweeëntwintig jaar getrouwd te zijn, de meisjes bijna honger zouden lijden. En dat duizenden mensen de hongerdood zien aankomen, alle avonden met lege magen of met wat suikerbieten of bloembollen een beetje gevuld naar bed! We hebben weleens gelezen van hongersnood in China of Indië, maar dat drong tot ons niet zo door, het was zo ver weg. Maar nu in onze naaste omgeving. Hoe is het mogelijk, alleen door die ongelukkige oorlog, aangestoken door een paar …

Deventer en hele stukken van de Achterhoek zijn nu ook vrij. Over Arnhem en de Betuwe is nog geen nieuws.