Donderdag 12 oktober
Vandaag zitten we lelijk in de put. Witteveen heeft te horen gekregen dat hij vertrekken moet en nu zitten wij erover in dat ook wij verder moeten. Er is dan voor ons alleen bij Heeroom in Montfoort een toevlucht. Voor Marie en de kinderen zou dit wel het beste zijn, maar voor mij zou het niet meevallen zover van Renkum af te zijn. Afijn, misschien vergeten ze ons wel.
Vandaag naar Veenendaal geweest en bij Wim Oosterbeek een mooi stukje vlees gehaald. Misschien kunnen wij het huis krijgen van zijn Vader in Lunteren, maar bij nader inzien zou het toch niet gaan: geen haard, geen licht, geen bedden en geen dekens. Het gaat niet!
Vanmorgen ben ik naar het Gemeentehuis geweest om een noodschadekaart te halen. Honderd waren er ons al voor. Ria en Willemien waren alvast bij het distributiekantoor gaan staan en zo waren wij toch nog gauw klaar.
Bij thuiskomst hoorde wij dat wij direct weg moesten omdat bij elke boer niet meer dan vijf vluchtelingen mochten blijven. De grote gezinnen waren daar dus in ieder geval bij. Ik ben er direct op uit gegaan, maar er was niets aan te doen, we moesten weg. Zeist was de aangewezen plaats. Na rijp overleg hebben we maar besloten naar Montfoort te gaan. Als we in Zeist kunnen komen, zullen we ook wel in Montfoort komen en Heeroom zal ons helpen en voor een plaatsje zorgen.
Wij stellen het vertrek nog uit tot volgende week, misschien verandert de toestand dan nog en kunnen we weer naar Renkum, maar echt geloven doe ik het niet, het zal nog wel een paar maanden duren. In Ede zie je de slagers allemaal druk werken en zelf loop ik met de handen in de zak te wandelen en kan niets uitvoeren. Vandaag de keurmeester Volkertsma gesproken in Veenendaal en afscheid genomen van Mat en Wim Oosterbeek. Wanneer zullen wij elkaar terugzien?
De kleintjes slapen rustig in het stro, de groten zitten in de keuken en ik zit op de deel te schrijven. Een gure wind waait door de kieren, de kanonnen bulderen in de verte, je zou er de kop bij laten hangen. Alleen de zorg voor het gezin houdt de moed er nog in.
Het is haast niet te begrijpen dat wij alles kwijt zijn, maar toch zullen we eraan moeten wennen dat alles weg is en ons huis in een puinhoop is veranderd!