Zaterdag 23 september
Er is vannacht en vanmorgen flink geschoten, maar toch hebben wij tussendoor nog wat geslapen. Vanmorgen heb ik eerst de kachel aangemaakt en een kopje thee met Marie gedronken. Toen even het vlees voor de zieken verdeeld, dat gauw klaargemaakt en in de buurt weg laten brengen. Het is nogal rustig, dus heb ik een poosje op straat gepraat met de buren. Zondag wil mijnheer pastoor nog twee missen doen. Of er nog mensen komen? Ze durven haast niet naar buiten te gaan!
Om vijf uur kwamen de jachtvliegtuigen weer. Er waren geweldige schietpartijen van het afweergeschut langs de Rijn. Wij zijn gauw de kelder weer ingegaan. Om zes uur kwamen eindelijk de grote vliegtuigen met parachutisten. Ik ben even wezen kijken, want ik kan maar moeilijk mijn nieuwsgierigheid bedwingen. Voorbij de Noordberg werden ze uitgeworpen, hele trossen hingen er in de lucht. Het blijft een mooi gezicht. Ze zijn allemaal aan de overkant van de Rijn terechtgekomen en brengen het er beter af dan die van gisteren. Eén landde in de Rijn en probeerde zwemmend de kant te bereiken, maar hij werd doodgeschoten. Het schieten van de jachtvliegtuigen duurde voort en er zijn veel soldaten neergekomen.
Het was bijna zeven uur toen het weer rustig was, de koffie was inmiddels koud geworden. Geen van de kinderen heeft gehuild, ze wennen er iets aan. Wel blijven ze angstig. Wij zijn nieuwsgierig hoe Hein Gunsing het er vandaag afgebracht heeft. De jachtvliegtuigen waren geregeld boven de steenoven aan het schieten.
Het is nu acht uur en ik zit bij een kaarsje te schrijven. De familie De Niet heeft zojuist alles gesloten. Wat een last dat er geen licht is en telkens als je de kelder in moet, gaat de kachel intussen uit. Wij hebben geen kolen, maar gelukkig wel hout genoeg. Wat het eten betreft hebben we geen last: er is melk voldoende, aardappels en brood ook en er is vanzelfsprekend vlees. Alleen de zorgen drukken ons. Hoe zal het gaan, staat ons hetzelfde te wachten als Oosterbeek of loopt het nog goed af? Volgens de laatste berichten wordt er bij Elst hard gevochten en is Arnhem in Duitse handen. Er komen vandaag ook niet zoveel doden en gewonden meer voorbij. Wel nog vluchtelingen uit Oosterbeek. We verlangen er erg naar om iets te horen van Alie, Opoe, Dora en Grada. Nog liever zouden wij ze hier zien, dan wisten wij tenminste dat zij allen nog leven zijn en hier zouden wij het wel redden. Marie gaat net weer met de kleintjes de kelder in en wij volgen spoedig, hopende op een rustige nacht.
